بالابر های مغناطیسی می توانند بالا، پایین، و به اطراف جابه جا شوند

بیش از یک قرن است که از بالابر ها برای جابه جایی عمودی استفاده می شود.از زمان معرفی نخستین بالابر در سال ۱۸۵۴ که با طناب فولادی به یک وزنه ی تعادل متصل بود و اتاقک را در امتداد یک محور به بالا می کشید پیشرفت های چشم گیری صورت گرفته است.

یک شرکت آلمانی به نام Thyssenkrupp متخصص در زمینه ی تکنولوژی خودرو،  یک سیستم بالابر را توسعه داده است که در آن کابل با یک تکنولوژی مغناطیسی شناور جایگزین شده است و به Multi Maglev موسوم است.

مگ لو ها شناور هستند و روی چیزی غلت نمی خورند. یک سیملوله ی مغناطیسی در خطوط ریلی بالابر، آهن ربای تعبیه شده در کف اتاقک بالابر را از خود می راند و باعث می شود با فاصله ی کمی از خطوط ریلی شناور بماند .این قطار ها توسط یک میدان مغناطیسی متغیر ناشی از سیملوله های تعبیه شده در دیواره ها در ریل ها حرکت می کنند.

تکنولوژی مگ لو در اقصی نقاط جهان در سیستم های ریلی گوناگونی استفاده می شود و بالابر های مالتی از طریق ریل مگ لو، بسیار شبیه به یک قطار، درون یک ساختمان کار می کنند.

ThyssenKrupp می گوید که که این تکنولوژی امکان به کار گیری چندین اتاقک را به طور همزمان در یک ریل فراهم کرده است، چیزی که امکانش در بالابر های (رایج) امروزی وجود ندارد.این میتواند به طرز چشم گیری مدت زمان انتظار برای بالابر را کاهش دهد به طوری که دیگر نیازی نیست افراد در انتظار برگشت بالابرها  باشند ، نکته ی شگفت آورتر دیگری که شایان ذکر است طرح خلاقانه ی این بالابر هاست که قابلیت جابه جایی در یک ریل در امتداد افقی و سراشیبی علاوه بر امتداد عمودی را دربر می گیرد.

پاتریک باس (Patrick Bass) ، مدیر عامل این شرکت در مصاحبه با نشریه ی Popular science گفت:  این(تکنولوژی) امکانات وسیعی را در طراحی ساختمان ها می گشاید. ما هم اکنون امکان ساخت ساختمان هایی هر اندازه بلند را فراهم کرده ایم و نیز اشکال و طرح های گوناگون را برای فضای میان ساختمان ها میسر نموده ایم.

طراحی های بالابر های امروزی محدودیت های فراوانی برای معماران ایجاد کرده اند، به طوری که بیشتر ساختمان ها بایستی در مجاورت محورهای بالابرها ساخته شوند

باس می گوید:

“اگر در برج های بلند برشهایی مقطعی داشته باشید متوجه میشوید۴۰-۶۰ درصد ازفضا را بالابرها اشغال کرده اند و هر چه ساختمان ها بلند تر می شوند. طراحان مجبورند بالابر های بیشتری برای جابه جایی جمعیت ساختمان لحاظ کنند.”

بالابر های مگ لو، فضای کف بسیار کمتری نسبت به بالابرهای متداول  اشغال می کنند چرا که چندین اتاقک به طور همزمان می توانند روی یک ریل مشترک کار کنند. پس به جای افزودن به شمار بالابرها برای همساز شدن با جمعیت بیشتر یک ساختمان، مدیران ساخت می توانند تنها چند اتاقک به یک ریل مالتی بیافزایند. این امر فضای کمتری می گیرد و بسامد سوار کردن (جمعیت)را در بالابر افزایش می دهد.

علاوه بر این بالابر های امروزی تنها می توانند مسافت های محدودی را طی کنند. اگر طول ساختمان بلند تر از ۲۰۰۰ فوت باشد طناب های فولادی بسیار سنگین تر از آن خواهند شد که بتوانند اتاقک را بالا بکشند. در بلند ترین برج جهان (برج خلیفه  دبی) به بلندای ۲۷۲۲ فوت، بالابر همکف تنها می تواند تا ۱۶۵۴ فوت ارتفاع بگیرد. برای دسترسی به طبقه ی بالا افراد ناچار به انتقال به دسته ی دوم بالابر ها هستند که در طبقات بالایی ساختمان تعبیه شده اند.

باس می گوید: هنگامی که صحبت از ارتفاع برج به میان می آید در مالتی ها هیچ محدودیتی وجود ندارد بالابرهای مگ لو در صورت نیاز می توانند تا ۲ مایل بالا بروند. در صورتی که معماری علاقه مند به ساخت ساختمان هایی به طور خاص عریض باشد این بالابرها می توانند همانند قطارهای کوچک (علاوه بر امتداد عمودی) جمعیت را در امتداد افقی نیز جابه جا کنند. برای این بالابرها امکان پذیر است که در راستای افقی حرکت کرده، تغییر مسیر بدهند و به بالا یا پایین حرکت کنند.(در این صورت) ریل حامل بالابر به سادگی چرخش می کند تا جهت جابه جایی اتاقک را تغییر دهد.

جولیان اولی (Julian Olley) مدیر شرکت Ove Arup & Partners Ltd از این امکان شگفت زده شده است. (او می گوید:) این می تواند برای جابه جایی افقی افراد سودمند باشد، همانند  ساختمان جدید اپل که مرتفع نیست ولی نزدیک به نیم کیلومتر طول دارد. با این حال امکان استفاده از آن  به لحاظ تجاری هنوز در حال بررسی است.

در حال حاضر مساله ی بزرگی که در مورد این بالابرها وجود دارد مساله ی هزینه است. باس به جولیان خاطر نشان کرد که یک دوره ی بازپرداخت سه الی چهار ساله درسرمایه گذاری بالابرها وجود دارد اما اینکه آیا مالتی پر هزینه تر از طراحی های کابلی می باشد یا خیر، موضوعی ست که در حال بحث و بررسی ست.

باس می گوید که مالتی در دراز مدت بسیار اقتصادی تر از بالابرهای رایج می باشد چرا که ساختمان های بلندتر منابع زیربنایی به صرفه تر و موثرتری نسبت به ساختمان های کوتاه تر استفاده می کنند و نیز فضای (مفید) بسیار بیشتری فراهم می کنند. همچنین نیاز به فضای کمتر برای بالابرها به معنای ذخیره ی مقدار بسیار بیشتری پول در ازای مقدار مساحت روی هم رفته ی زیربنا می باشد.

جولیان معتقد است: من به تاثیر برداشته شدن (بیشتر محورهای بالابر) در یکی از ساختمان هایمان توجه کردم و نتیجه ی اساسی آن ذخیره ی ۲۲۰۰۰ فوت مربع فضا است، و در لندن این مقدار به ارزش ۱٫۵ میلیون پوند می باشد.

اگر این سامانه قابل راه اندازی باشد مالتی خواهد توانست فرصتی برای طراحی ساختمان های سازگار با طبیعت را بگشاید: همانند ساختمان هایی با فضاهای سبز بزرگ و یا این ساختمان باد ساز پیشنهاد شده از سوی فرانک جندراش ( Frank Jendrusch)

باس می گوید: این فضای سیاه رنگ یک ژنراتور بادی است.ساختمان به شکل یک ستاره درآورده شده است که باد را به سوی مرکز گرفتار می کند که باعث تولید انرژی می شود و این انرژی بیشتر از آن است که ساختمان بتواند مصرف کند. پس این ساختمان برای شهر تولید برق می کند.

باس همچنین اشاره کرد که بالابرهای مالتی به ساختمان اجازه می دهند که به اندازه ای بلند باشند که طراحی بادساز ها را ممکن کنند.